Risotto z kurkami i kozim serem

Mówi się, że risotto jest jedną z najtrudniejszych do przygotowania włoskich potraw. Z jednej strony ryż nie może być zbyt twardy, z drugiej zbyt miękki, jak to się u mnie mówiło – „rozpaćkany”. A przy tym musi rozlewać się na talerzu.

No cóż, nie będę oszukiwać. U mnie risotto nie zawsze ma idealną konsystencję i co najlepsze – gdy czasami zamawiam to danie w restauracjach, również nie jest idealne. Ale za każdym razem jest tak samo smaczne, więc to dla mnie jeden z dowodów na to, że naprawdę nie w każdej sytuacji liczy się perfekcja (choć tutaj dodam, że ja niestety do perfekcjonizmu mam słabość, ale cały czas staram się z tym walczyć, bo jak mówi Pani Swojego Czasu – zrobione jest lepsze od doskonałego).

To, co w risotto jest najważniejsze, to – jakżeby inaczej – dobrej jakości składniki. Włosi słyną z tego, że największą wagę przykładają do samych składników, dlatego u nich makaron jest podawany z niedużą ilością sosu, najlepsze pizza to taka, która ma na sobie samą mozarellę, a ryż nie jest jedynie dodatkiem, lecz właśnie głównym daniem.

I tutaj nie ma miejsce na kompromisy. Do risotto należy użyć specjalnego rodzaju ryżu – w Polsce najłatwiej dostępny jest arborio, ale można używać też innej odmiany: carnaroli.

Drugi kluczowy składnik to wino – białe, wytrawne lub półwytrawne. Nie byle jakie, ponieważ:

1. naprawdę nada smaku potrawie;
2. do risotto nie użyjesz nawet 100 ml, więc resztę pozostaje… skonsumować.

I po trzecie: bulion. Gotowanie risotto na wodzie byłoby wręcz grzechem. Ja zwykle używam bulionu mięsnego, lecz warzywny będzie równie dobry. Najważniejsze, aby miał smak.

Do tego sól, pieprz i tak naprawdę na tym mogłabym zakończyć. Ale ja, jak pewnie Ty też, lubię risotto z dodatkami. I tym razem będzie u mnie trochę jesiennie, bo bohaterem dnia staną się aromatyczne kurki.